Każdy przedsiębiorca prowadzący działalność gospodarczą, zobowiązany jest do sporządzenia remanentu na koniec i początek roku podatkowego. Remanent daje przedsiębiorcy możliwość ustalenia uzyskanego dochodu w zeznaniu rocznym.
Remanent – co to jest?
Remanent jest to czynność mająca na celu zbadanie faktycznej ilości towarów handlowych, materiałów, półwyrobów, wyrobów gotowych i braków/odpadów posiadanych przez przedsiębiorstwo, a następnie uzgodnienie tego stanu z ilością wynikającą z odpowiednich dokumentów księgowych i ewidencji.
Spis z natury powinien zostać przeprowadzony:
- na dzień 1 stycznia
- na koniec każdego roku podatkowego
- na dzień rozpoczęcia działalności w ciągu roku podatkowego
- w razie zmiany wspólnika
- w razie zmiany proporcji udziałów wspólników
- w razie likwidacji działalności
Poza wyżej wymienionymi przypadkami spis z natury podlega wpisaniu do księgi także wówczas, gdy:
- osoby prowadzące działalność gospodarczą sporządzają go za okresy miesięczne
- na podstawie odrębnych przepisów jego sporządzenie zarządził naczelnik urzędu skarbowego
Obowiązek sporządzenia remanentu w terminach 31 grudnia i 1 stycznia nie oznacza, że czynność techniczna przeprowadzenia spisu powinna zostać dokonana dwukrotnie. Spis dokonany na ostatni dzień roku podatkowego jest bowiem jednocześnie spisem na pierwszy dzień roku następnego i ma tę samą wartość. W innym przypadku nie byłoby możliwe prawidłowe ustalenie wyniku finansowego przedsiębiorstwa.
W sytuacji, gdy odnotowano duże zejście towarów z magazynu należy sporządzić remanent w celu wyliczenia faktycznego dochodu. Nie obowiązuje natomiast już warunek zawiadamiania naczelnika urzędu skarbowego o sporządzeniu takiego remanentu w terminie 7 dni przed sporządzeniem remanentu.
Obowiązkowe składniki remanentu
Spisem z natury powinny zostać objęte:
- towary handlowe
- materiały (surowce) podstawowe i pomocnicze
- półwyroby
- produkcja w toku
- wyroby gotowe
- braki i odpady
- towary stanowiące własność podatnika, znajdujące się w dniu sporządzenia spisu poza zakładem podatnika,
- towary obce znajdujące się w zakładzie podatnika (nie trzeba ich jednak wyceniać – wystarczające jest ilościowe ich ujęcie w spisie i wskazanie czyją stanowią własność).
W razie zawiadomienia naczelnika urzędu skarbowego o likwidacji działalności, spisem z natury należy objąć również wyposażenie oraz składniki majątku trwałego.
Spis z natury powinien zawierać co najmniej następujące dane:
- imię i nazwisko właściciela zakładu (nazwę firmy)
- datę sporządzenia spisu,
- numer kolejny pozycji arkusza spisu z natury
- szczegółowe określenie towaru i innych składników podlegających spisowi
- jednostkę miary
- ilość stwierdzoną w czasie spisu
- cenę w złotych i groszach za jednostkę miary
- wartość wynikającą z przemnożenia ilości towaru przez jego cenę jednostkową
- łączną wartość spisu z natury
- klauzulę „Spis zakończono na pozycji…”
- podpisy osób sporządzających spis oraz podpis właściciela zakładu (wspólników)
Remanent w KPiR
Jeśli po sporządzeniu spisu z natury okaże się, że przedsiębiorca fizycznie posiada więcej lub mniej towaru niż w systemie magazynowym, należy rozliczyć nadwyżki lub niedobory magazynowanych towarów odpowiednio jako przychód i koszt uzyskania przychodu.
Do zaliczenia nadwyżek magazynowych do przychodów zobowiązuje art. 12 ustawy o PIT. Jako jedną z przykładowych kategorii przychodów wymienia ona wartość otrzymanych nieodpłatnie lub częściowo odpłatnie rzeczy lub praw, a także wartość innych nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych świadczeń. Przypadek, gdy wskutek przeprowadzonej inwentaryzacji okazuje się, że towarów jest faktycznie więcej niż wynika to z ewidencji magazynu, oznacza, że towary te zostały otrzymane nieodpłatnie.
Jeżeli natomiast w trakcie inwentaryzacji zostaną stwierdzone niedobory towarowe możliwe jest ujęcie powstałych różnic w kosztach podatkowych.
Dlatego też zwrócić trzeba uwagę na odpowiednie procedury i środki techniczne, które miałyby na celu zapobieżenie powstawaniu niedoborów. Podatnik niezwracający szczególnej uwagi na zabezpieczenie towarów przed ich kradzieżą, zniszczeniem bądź zaginięciem nie będzie mógł zaliczyć w ten sposób powstałych niedoborów do kosztów uzyskania przychodu.
Dla podatników prowadzących księgi przychodów i rozchodów dochodem z działalności jest różnica pomiędzy przychodem a kosztami uzyskania, powiększona o różnicę pomiędzy wartością remanentu końcowego i początkowego towarów handlowych, materiałów (surowców) podstawowych i pomocniczych, półwyrobów, wyrobów gotowych, braków i odpadów, jeżeli wartość remanentu końcowego jest wyższa niż wartość remanentu początkowego. W przypadku gdy wartość remanentu początkowego jest wyższa od remanentu końcowego, dochód ustala się jako różnicę między przychodem a kosztami uzyskania, pomniejszoną o różnicę pomiędzy wartością remanentu początkowego i końcowego.
Wartość remanentu początkowego i końcowego uwzględniana jest w bilansie firmy i ma wpływ na wysokość kosztów uzyskania przychodów poniesionych w danym okresie podatkowym.
Źródło: www.bizin.pl